Texto galego

Publicamos hoje um poema de Rosalía de Castro (1837-1885), uma das figuras mais representativas da literatura galega. A sua obra é bastante variada, mas a mais popular é a recolhida no livro Cantares gallegos, onde se inspira no pensamento e linguagem de seu povo, com o qual totalmente se identifica.

San Antonio bendito,

dádeme un home,

anque^[1] me mate,

anque me esfole.

Meu santo San Antonio,

daime un homiño,

anque o tamaño teña

dun gran de millo.

Daimo, meu santo,

anque os pes teña coxos,

mancos os brazos.

Unha muller sin home...

¡santo bendito!, 

é corpiño sin alma,

festa sin trigo,

pau viradoiro

que onde queira que vaia

troncho que troncho.

Mais, en tendo un homiño,

¡Virxe do Carme!,

non hai mundo que chegue

para un^[2] folgarse.

Que, zambo^[3] ou trenco^[4],

sempre é bo ter un home

para un remedio.

Eu seu dun que cobisa

causa miralo^[5],

lanzaliño^[6] de corpo

roxo e encarnado

carniñas de manteiga

e palabras tan doces

cal mentireiras.

Por el peno de día,

de noite peno,

pensando nos seus ollos

color de ceo;

mais el, xa doito ^{footnote; mso-footnote-id: ftn1; mso-ansi-language: ES-TRAD"[7],}

de amoriños entende,

de casar pouco.

Facé, meu San Antonio,

que onda min veña

para casar conmigo,

nena^[8] solteira

que levo en dote

unha culler de ferro, 

catro de boxe^[9],

un irmanciño novo

que xa ten dentes

unha vaquiña vella

que non dá leite

¡Ai, meu santiño!;

facé que tal suceda

cal volo pido^[10].

San Antonio bendito,

dádeme un home

anque me mate

anque me esfole, 

que zambo ou trenco

sempre é bo ter un home

para un remedio.

CASTRO, Rosalía de. Cantares gallegos. In: Poesías. 2ª ed. Vigo: Edicións do Patronato, 1976